Marathon Kasterlee : debuteren en winnen !

Inderdaad, gewonnen ! Maar het kostte enorm veel moeite en karakter... Mijn tijd : 2u42'15".

Vooraf was ik er niet echt gerust in, want een smerige buikgriep had mij woensdag geveld. Op slag 2 kilo lichter en een pak reserves kwijt. Ik voelde me vandaag weer goed, maar de weegschaal gaf toch ruim 1 kilo lichter aan dan normaal.

Het was koud maar zonnig in Kasterlee. Samen met 1000 anderen (300 op de marathon en meer dan 700 op de halve) weg om 10 uur. Ik keek naar niemand en startte behouden, hartslag 155 à 157. Paul Mertens, vernoemd als favoriet, nam direct voorsprong, en ook Frankie Leus liet ik lopen.

Ik behield gewoon mijn tempo van 3'38/km en zo haalde ik Leus bij na 4 km en Mertens na 8 km. Na 10 km kwam ik door in 36'38". Die eerste 10 km lagen er toen redelijk bij omdat de grond nog bevroren was.

Aan km 11 werden we dan het bos ingestuurd, en het er lag er echt vettig bij. Talloze keren wegschuiven, steeds corrigeren, een goede passage zoeken, soms zelfs over een struik springen om de modder te ontwijken...

Het bleef goed gaan, hartslag steeds zo'n 163 en rustige ademhaling, maar aan km 14/15 voelde ik al pijn opkomen in de beide quadriceps. Het tempo zakte natuurlijk sterk tijdens de modderpassages, maar dat was voor iedereen het geval.

Ik haalde geregeld nog een snelle starter van de halve marathon bij, enkel Loïc Hélin kwam tot bij mij, en liep in zijn laatste kilometers nog wat weg.

Doortocht halfweg in 1u18'25, nog niets geforceerd, maar wel al echt pijnlijke benen. Dit ging heel zwaar worden...

Paul Mertens volgde op 50", niet bepaald een geruststellende voorsprong. Al van bij het begin van de tweede (en laatste) ronde moest ik op de tanden beginnen bijten om het tempo hoog te houden door de pijnsignalen van de benen te negeren.

Tot km 26 bleef ik 3'40/km lopen, en de kloof op Mertens groeide, dat kon ik zien in de uitgestrekte velden. De veldwegen lagen er nu vettig bij, zodat ik veel in het hobbelige gras moest lopen om niet steeds weg te glijden.

De volgende vlakke kilometers gingen nog aan 3'50/km, het werd stilaan zwaarder, ondanks de mooi op niveau blijvende hartslag. 30 km doorkomst in 1u51'48".

Maar dan kwam de hel... Met intussen haast verkrampende benen het modderbad in, ik moest zwaar op de tanden bijten en het tempo daalde tot boven de 4'/km. Enkel op de goedlopende stukken kon ik een mooi tempo maken, maar bergop en vooral bergaf was het enerzijds zwoegen en anderzijds de pijn verbijten. De sterkste afdaling moest ik zelfs bijna wandelend naar beneden omdat de slagen op de bovenbenen niet te harden waren.

Intussen begon Mertens te naderen, maar ik weigerde het hoofd te laten hangen : op de makkelijke stukken trok ik het tempo zo hoog mogelijk op, op de moeilijke probeerde ik de schade te beperken.

Doordat Marianne mij geregeld een drinkbus aangaf had ik geen tekort aan energie, alhoewel het naar het einde toe toch stevig bijtanken was. Maar de tank bleef voldoende gevuld, hartslag 163 tot aan de meet.

Pas in de laatste kilometer (4'10" en 1 miljoen naalden in de benen) was ik er gerust in toen Mertens nog op dik 200 meter bleek te zitten. Met gebalde vuist over de finish, opgelucht dat ik er was geraakt.

In de tweede ronde heb ik dus nog heel wat verval gekend (1u23'50) maar ik was al blij dat ik er zonder echte inzinking was geraakt, en de zege had kunnen veilig stellen.

Wel, 100% resultaat ondanks een korte/magere voorbereiding en die buikgriep, een goede start als marathonloper, want dit smaakt naar meer...

Bedankt aan iedereen voor de aanmoedigingen en de tips !