Met deze wedstrijd was ik toch wat meer bezig dan met de vorige : enerzijds de herinnering aan Benny Vansteelant, anderzijds het toch zware menu.
Een blik op de deelnemerslijst leerde direct dat een top 20 super moeilijk zou worden, ook al stonden er maar 31 atleten op die lijst.
Na een emotionele minuut stilte werden we om 14u30 op gang geschoten, met ideale weersomstandigheden : weinig wind en zo'n 17°C.
Ik zocht meteen mijn eigen looptempo achteraan de bende. Na 10km die heel vlot gingen, wisselde ik in het gezelschap van 2 Denen en Koen Demyttenaere na 32'40.
Op de fiets leek ik aanvankelijk vlot mee te kunnen maar na dik 5 km waren de 2 Denen gaan vliegen. Koen Demyttenaere kloeg dan wel over slechte benen, na 10km liet hij mij wel achter zodat ik helemaal alleen reed en ook mijn eigen tempo kon rijden. En dat tempo was, althans in vergelijking met de mannen voor mij, te traag. Ik voelde net zoals in Wevelgem dat ik nog heel wat kracht tekortkom op de fiets. Geen seconde in ademnood, hartslag onder controle, maar de benen wilden niet mee.
Vlak voor de wissel na 30km kwamen een Zwitser en een Brit aansluiten. Ik voelde meteen dat ik nog steeds heel goede loopbenen had en de volgende 5 km gingen dus vlot, ik liep zelfs een minuut uit op die 2.
Bij de derde wissel kwamen de eerste tekenen van vermoeidheid : het tempo op de fiets kwam nog wat lager te liggen en heel vaag voelde ik wat krampen loeren. Ik had ook iets te laat energie bijgetankt zodat ik halfweg die 30 km een dipje te verwerken kreeg en nauwelijks nog kracht kon zetten. Gelukkig kwamen de suikers dan toch in mijn bloed en ging het opnieuw wat beter, maar de Brit en de Zwitser vielen mij opnieuw op de nek met nog 3 km te fietsen.
En hop, nóg eens 5 km lopen : nu was het verschil met de eerste 2 runs groot, alles begon zeer te doen en je voelt echt dat je hele lichaam begint te zakken. Doordat de Zwitser nog weerwerk bood moest ik wel nog flink doorlopen zodat ik uiteindelijk die derde run slechts 18" trager afwerkte dan de tweede, en in het zicht van de meet nog een stervende Japanner in het vizier kreeg die echter buiten schot was.
Na 2u45' kwam ik - dodelijk vermoeid - over de meet als 18de, op 14'59" van een beresterke en supergemotiveerde Joeri Vansteelant, die met ruime voorsprong won voor Bart Aernouts en Jurgen Dereere.
Meer zat er niet in, dus moet/mag ik tevreden zijn. Het is na Wevelgem en Torhout wel duidelijk dat snel fietsen niet vanzelf komt, hierop meer trainen is dus de boodschap als ik goed wil presteren op het WK in Geel in augustus, want daar is het bijna 80 km tijdrijden.
Ik zou er graag opnieuw bij de elite starten, maar de kans daartoe is zeer klein aangezien er "slechts" 10 plaatsen zijn voor de Belgen. Al was ik gisteren 9de Belg na het uitvallen van Rob Woestenborghs...
Een blik op de deelnemerslijst leerde direct dat een top 20 super moeilijk zou worden, ook al stonden er maar 31 atleten op die lijst.
Na een emotionele minuut stilte werden we om 14u30 op gang geschoten, met ideale weersomstandigheden : weinig wind en zo'n 17°C.
Ik zocht meteen mijn eigen looptempo achteraan de bende. Na 10km die heel vlot gingen, wisselde ik in het gezelschap van 2 Denen en Koen Demyttenaere na 32'40.
Op de fiets leek ik aanvankelijk vlot mee te kunnen maar na dik 5 km waren de 2 Denen gaan vliegen. Koen Demyttenaere kloeg dan wel over slechte benen, na 10km liet hij mij wel achter zodat ik helemaal alleen reed en ook mijn eigen tempo kon rijden. En dat tempo was, althans in vergelijking met de mannen voor mij, te traag. Ik voelde net zoals in Wevelgem dat ik nog heel wat kracht tekortkom op de fiets. Geen seconde in ademnood, hartslag onder controle, maar de benen wilden niet mee.
Vlak voor de wissel na 30km kwamen een Zwitser en een Brit aansluiten. Ik voelde meteen dat ik nog steeds heel goede loopbenen had en de volgende 5 km gingen dus vlot, ik liep zelfs een minuut uit op die 2.
Bij de derde wissel kwamen de eerste tekenen van vermoeidheid : het tempo op de fiets kwam nog wat lager te liggen en heel vaag voelde ik wat krampen loeren. Ik had ook iets te laat energie bijgetankt zodat ik halfweg die 30 km een dipje te verwerken kreeg en nauwelijks nog kracht kon zetten. Gelukkig kwamen de suikers dan toch in mijn bloed en ging het opnieuw wat beter, maar de Brit en de Zwitser vielen mij opnieuw op de nek met nog 3 km te fietsen.
En hop, nóg eens 5 km lopen : nu was het verschil met de eerste 2 runs groot, alles begon zeer te doen en je voelt echt dat je hele lichaam begint te zakken. Doordat de Zwitser nog weerwerk bood moest ik wel nog flink doorlopen zodat ik uiteindelijk die derde run slechts 18" trager afwerkte dan de tweede, en in het zicht van de meet nog een stervende Japanner in het vizier kreeg die echter buiten schot was.
Na 2u45' kwam ik - dodelijk vermoeid - over de meet als 18de, op 14'59" van een beresterke en supergemotiveerde Joeri Vansteelant, die met ruime voorsprong won voor Bart Aernouts en Jurgen Dereere.
Meer zat er niet in, dus moet/mag ik tevreden zijn. Het is na Wevelgem en Torhout wel duidelijk dat snel fietsen niet vanzelf komt, hierop meer trainen is dus de boodschap als ik goed wil presteren op het WK in Geel in augustus, want daar is het bijna 80 km tijdrijden.
Ik zou er graag opnieuw bij de elite starten, maar de kans daartoe is zeer klein aangezien er "slechts" 10 plaatsen zijn voor de Belgen. Al was ik gisteren 9de Belg na het uitvallen van Rob Woestenborghs...
2 opmerkingen:
Met verstomming stond ik te kijken . Dat is pas zware kost die duathlon. ja waar zijn wij dan met onze 10km loopjes :-) . Ik hou ook van lagere afstanden in het lopen bv21km en iets meer, maar Duathlon doen lijkt voor me (veel) te zwaar
32'40 op de 1ste 10k!!? met nog 2xfietsen en 2xlopen voor de boeg... Ja dan mag je best wel tevreden zijn ! Proficiat
Een reactie posten